K-Avalanche

[Data oryginalnej publikacji: 2010-01-02]

Nawet najjaśniej świecące latarnie nie mogły oświetlić drogi tego dnia. Wychodzenie z domu było bardzo niewskazane. Lodowate powietrze przepływało szybko wzdłuż ulicy i zatrzymywało się na chwilę, by wrócić z powrotem. Jakby było świadome, że każdy podmuch przybliża do zamarznięcia. Ale gorszy był dźwięk, który wydawało. Chropowaty dźwięk, przypominający tarcie piłą o zardzewiałą strunę gitary elektrycznej. Brzmiał w oddali, czasem cichł, czasem znów narastał. Przez chwilę słychać było stukot kół jadącego pociągu. Odstępy między szynami były tak duże, że przypominało to odgłosy nadchodzącej wojny. Jednak nie ten odgłos przyprawił mnie o gęsią skórkę, a cichy dźwięk gry na jakiejś piszczałce. Nie wierze, by jakakolwiek ludzka istota była w stanie normalnie oddychać na tym mrozie, a już na pewno grać na piszczałce. Do tego był to najciemniejszy wieczór w roku. Właśnie z tego powodu wszyscy siedzieli w domach. Niczym z ludowej przypowieści, wylał się na świat mrok tak gęsty, że żadne światło nie mogło się przez niego przesączyć. Najciemniejszy wieczór roku, gdzieś w oddali spaceruje sobie czyste szaleństwo.

Gdzieś daleko, po wąskiej ulicy za miastem szła grupa ludzi. Szli wydając dziwne dźwięki przypominające śpiew. Część z nich grała na bębnach i mniejszych instrumentach. Przypominało to muzykę prosto z Afryki, z tym szczegółem, że grali niesamowicie szybko. Tempo, które nadawali powodowało, że wszystkim biły szybciej serca, a ciała ich parowały na mrozie od ciepła organizmów. Przetaczając się przez ulicę zaburzyli lodowatą harmonię otoczenia. Wszystko na chwilę odtajało, a gdy już przeszli znów zaczęło skrzypiąco zamarzać. Wyglądało to jakby grupa pogrążonych w transie i tańczących szaleńczo ludzi przeszła przez rozstąpione morze, które powoli zamykało się zaraz za nimi. Ciągnęli za sobą smugę pary, która zdawała się na chwilę roztapiać wszystko. Jednak był to najciemniejszy wieczór w roku. Nic nie mogło tego zakłócić.